Słowniczek polsko-japoński
| Tak. | Hai. |
| Nie. | Iie. |
| Nazywam się XYZ. | Watashi wa XYZ to mōshimasu. |
| Dzień dobry! (rano) | Ohayō gozaimasu! |
| Dzień dobry! (po południu) | Konnichiwa! |
| Dobry wieczór! | Kombanwa! |
| Do widzenia! | Sayōnara! |
| Dziękuję. | Dōmo arigatō |
| Przepraszam. (za kłopot) | Sumimasen. |
| Przepraszam. (np. w przejściu) | Shitsurē shimasu. |
| Proszę. (coś dla mnie zrobić) | Onegai shimasu. |
| Proszę. (np. przy podawaniu czegoś) | Dōzo. |
| Czy mówi Pan/Pani po angielsku? | Ēgo ga hanasemasu ka? |
| Nie rozumiem. | Wakarimasen. |
| Polska | Pōrando |
| Jestem Polakiem/Polką. | Watashi-wa Pōrandojin desu. |
Język
Ponad 99% mieszkańców Japonii posługuje się językiem japońskim. Jest on klasyfikowany jako największy język izolowany, gdyż jego struktury gramatyczne, frazeologia czy fonetyka są niepodobne do struktur żadnego innego języka na świecie.
Charakterystyczne cechy języka japońskiego to:
a) duża liczba homofonów (słów o jednakowym brzmieniu, jednak innym znaczeniu)
b) obfitość zwrotów grzecznościowych
c) występowanie tylko sylab otwartych (zakończonych samogłoską)
d) iloczas (różnicowanie długości trwania sylab lub głosek)
e) duża ilość zapożyczeń frazeologicznych (głównie z języka angielskiego)
Pismo
Ciekawym zjawiskiem jest występowanie trzech (a właściwie cztrerch) systemów pisma:
1) kanji (zapożyczone znaki chińskie) – zapis ideogramowy, tutaj jeden znak oznacza jedno słowo (pojęcie).
Przykłady kanji:
2) hiragana – pismo sylabiczne.
Sylabiusz hiragany:
Stosowana głównie do zapisu:
a) odmiennych końcówek gramatycznych japońskich słów
b) różnego rodzaju partykuł, przedrostków i przyrostków
c) japońskich słów, które nie mają własnego zapisu kanji
3) katakana – pismo sylabiczne, każdemu ze znaków katakany odpowiada jeden znak hiragany.
Sylabiusz katakany:
Stosowana głównie do zapisu:
a) nazw własnych pochodzenia obcego,
b) słownictwa zapożyczonego z języków zachodnich,
c) nazw zoologicznych i botanicznych.
4) romaji - zapis transkrypcyjny języka japońskiego za pomocą alfabetu łacińskiego.
We współczesnym języku japońskim mogą w jednym wystąpić wszystkie trzy alfabety, a także cyfry arabskie. Spotyka się je zarówno w zapisie pionowym (z góry do dołu i od prawej do lewej) jak i poziomym (od lewej do prawej, jak w językach europejskich.
Gramatyka języka japońskiego znacznie różni się od gramatyki języków europejskich. Przede wszystkim nie istnieje w niej odmiana przez rodzaj, liczne i przypadki. Funkcję przypadków pełnią partykuły doklejane do rzeczowników. W języku japońskim istnieją tylko dwa czasy: teraźniejszo-przyszły oraz przeszły. Czasownik zawsze znajduje się na końcu zdania i dopiero jego końcówka mówi nam, czy zdanie jest twierdzące, przeczące czy pytające oraz określa czas.